بعد از این مرحله، اسراییلى‏ها ماهیت واقعى خودشان را برملا مى‏كنند و شدیدترین و شقاوت‏آمیزترین جنایات را علیه مردم منطقه تحت اشغال انجام مى‏دهند. در همین رابطه توسط اسراییلى‏ها و عوامل آنها به تعداد زیادى از دختران و زنان مسلمان مناطق اشغالى تعدى شده و آنها را مورد هتك ناموس قرار داده‏اند. آمار تلفات مردم، حداقل بالاى پانزده هزار نفر است. كلاً نیروى زمینى اسراییل ده لشكر زرهى دارد و به طور كلى فاقد لشكر پیاده است. بیشترین اتكاى اسراییل به نیروى هوایى اوست و از نظر مانور زمینى به تانك‏هایش. طبیعى است كه ما به روش مقابله با تانك‏ها، مخصوصاً در مناطق كوهستانى خیلى واردیم و در صورت درگیرى، مقابله با آنها براى ما خیلى راحت است. اصولاً اسراییل از یك طرف تا به حال نیرویى كه در برابرش مقاومت بكند، ندیده است. یعنى هیچ نیرویى در مقابل آنها مقاومت نكرده و نیروى هوایى اسراییل با یك رشته بمباران، نیروهاى طرف مقابل را متفرق كرده است. از طرف دیگر عمده علت توفیق اسراییلى‏ها در مانورهاى سریع هجومى‏شان متكى بر این اصل بوده كه در دل مردم و اهالى مناطق مورد حمله، یك رعب و وحشت شدیدى به وجود بیاورند. به تعبیر صریح‏تر باید بگویم بیشترین كارى كه اسراییل در طى مدت موجودیت خودش كرده، ایجاد رعب و وحشت در دل اعراب بوده است.
بر همین اساس، ما در حقیقت در دو جبهه باید بجنگیم. در جبهه اول، با رعب و وحشتى كه اسراییل در دل مردم ایجاد كرده و در جبهه دوم، جنگ با خود اسراییلى‏ها. به اعتقاد من جنگ با اسراییل بسیار راحت‏تر و سهل‏تر از جنگ با عراق است؛ چرا كه عراقى‏ها به روش جنگیدن وارد هستند در حالى كه اسراییلى‏ها خصوصاً از نظر جنگ زمینى، به هیچ وجه وارد نیستند...
پیشنهاد مى‏كنم رسانه‏هاى گروهى ما اولاً اخبار تحولات وقایع منطقه را آن‏طور كه هست و واقعیت دارد به مردم ایران بگویند. نه یك كلام كمتر و نه یك كلام بیشتر. از سوى رسانه‏هاى ما یك سرى خبرهایى پخش مى‏شد كه به اصطلاح بلوف است و این‏گونه اخبار ذهنیت مردم را خراب مى‏كند. از طرف دیگر یك سرى اخبار كه مبین واقعیت اوضاع در منطقه است هرگز به مردم گفته نشده است. حال آن كه ما صریحاً باید بگوییم كه نیروهاى اسلامى در سوریه و لبنان این تلفات را مى‏دهند. مردم ما باید بدانند كه از بدو شروع جنگ، طى این مدت حداقل 53 فروند جنگنده برادران سورى ما سقوط كرده و بیش از 60 فروند هواپیماى اسراییلى ساقط شده است. حدود 500 تانك برادران سورى از بین رفته و در حدود 630 تانك اسراییلى منهدم شده. تلفات برادران سورى ما بالاى ده هزار نفر است و نیروهاى مقاومت فلسطینى هم همین حد تلفات داده‏اند. این واقعیت‏ها را باید مردم بدانند تا بتوانند عظمت حمله‏اى را كه اسراییل به لبنان كرده ادراك كنند. ارتش اسراییل تقریباً 23 كل نیروهایش، اعم از كادر و ذخیره خود را در لبنان مصرف كرده. یعنى 6 لشكر زرهى از 10 لشكر نیروى زمینى خود را وارد لبنان كرده... باید به مردم گفته شود كه اسراییل صرفاً در روز شروع عملیات تجاوزكارانه‏اش، بیش از 300 فروند هواپیماى جنگنده بمب‏افكن را به میدان آورد. عظمت حمله به تفصیل براى مردم ما باید مشخص شود و عظمت توطئه‏اى كه در واقع براى نجات صدام توسط اسراییل و آمریكا اجرا شد. هیچ كدام از این‏ها در تحلیل‏هاى سیاسى رسانه‏هاى ما به مردم ایران ارائه نمى‏شوند... مطبوعات ما در ایران باید تحلیل بدهند كه چرا اسراییل بلافاصله بعد از فتح خرمشهر به جنوب لبنان حمله كرد. باید این مسایل را در چراها قرار بدهند و بعد جواب مناسب براى مردم تحلیل و ارائه شود... متأسفانه رسانه‏هاى ما بى‏تفاوت و همین‏طور بدون تحلیل، از حمله توطئه‏آمیز و در ماهیت، سیاسى اسراییل به جنوب لبنان گذشتند!».
حاج احمد و دیگر رزم‏آوران، براى اعزام به خطوط مقدم جبهه و نبرد با متجاوزان جنایتكار اسراییلى بى‏تابانه لحظه‏شمارى مى‏كردند. هر چند به دلیلى نه چندان مبهم، میزبانان سورى، چنین تعجیلى از خودشان نشان نمى‏دادند. بهتر است رمز و راز این ماجرا را به نقل از یكى از رزمندگان اعزامى بیاوریم:
«... كاسه صبر نیروها لبریز شده بود. همه به احمد فشار مى‏آوردند كه حاجى! چرا در سوریه زمین‏گیر شده‏ایم! پس كى مى‏گذارند وارد عمل بشویم؟... بالاخره كار به حدى بالا گرفت كه هنگام بازدید رفعت اسد - برادر رییس‏جمهور و مرد شماره دو حكومت سوریه - از پادگان زبدانى، احمد براى تعیین تكلیف بچه‏ها با او صحبت كرد. در آن دیدار طرف سورى از مواجهه با اصل مطلب طفره مى‏رفت و با یك سرى تعارفات، از قبیل این كه شما میهمانان عزیز ما هستید و امثالهم، سعى داشتند ما را مجاب كنند...
بالاخره حاج احمد طاقت نیاورد و به رفعت اسد گفت: ما براى میهمانى به سوریه نیامده‏ایم. شما بهتر مى‏دانید كه هنوز تكلیف جنگ ما با صدام یك سره نشده. اگر حاضر شدیم به اینجا بیاییم، براى آن بود كه ثابت كنیم اگر محور جهاد اسلام باشد، بچه‏هاى پانزده - شانزده ساله مسلمان هم مى‏توانند مثل شیر به مواضع اشغالى جولان حمله ببرند، گوش سرباز اسراییلى را بگیرند و او را با خفت از سنگرش بیرون بیاورند و در خیابان‏هاى دمشق بچرخانند. مثل همان كارى كه بسیجیان ما در فتح‏المبین و بیت‏المقدس با كماندوهاى بعثى صدام كردند... تعارف بس است. تكلیف ما را مشخص كنید. اگر به هر علت قرار است حضور ما در سوریه صرفاً در حد وجه‏المصالحه و برگ برنده‏اى در مذاكرات سیاسى باشد، ما اهل آن نیستیم!».
پس از این ملاقات، حاج احمد به همراه تنى چند از رزمندگان روانه مرقد مطهر پیام‏آور خون شهیدان كربلا، حضرت زینب كبرى(س) شده و از سر شب تا حوالى دمیدن فجر صادق، به گریه و نماز و مناجات مشغول بود. پس از اداى نماز صبح در حرم مطهر، به پادگان زبدانى بازگشت. به محض ورود به پادگان، با خبر شد كه آقاى سیدمحسن موسوى، كاردار اول سفارت جمهورى اسلامى ایران در بیروت، ضمن مراجعه به پادگان مزبور، خواستار ملاقات با فرمانده نیروهاى اعزامى ایران شده است. به گفته یكى از همرزمان حاج احمد:
«... از قرار معلوم نیروهاى ارتش اسراییل و متحدان فالانژیست آنها، محلات دیپلمات‏نشین بیروت را محاصره كرده بودند. آنها حتى سفارتخانه‏هاى كشورهاى مرتجع عربى را هم مورد هجوم قرار مى‏دادند و با این ترتیب، جاى شكى نبود كه سفارتخانه ما هم در معرض خطر حمله اسراییلى‏ها قرار گرفته بود. تمام دغدغه خاطر كاردار ما این بود كه در صورت هجوم صهیونیست‏ها به مقر سفارت ایران، پرونده‏ها و مدارك سیاسى موجود در آن به چنگ ارتش صهیونیستى بیفتد... حاج‏احمد بلافاصله درخواست آقاى موسوى براى رفتن به بیروت محاصره شده و آوردن اسناد و پرونده‏هاى موجود در سفارتخانه را قبول كرد.»
صبح روز چهاردهم تیرماه سال 1361، حاج احمد آماده حركت شده بود. از آن‏جا كه سفر مزبور با توجه به ماهیت آن و همراه بودن كاردار سفارت جمهورى اسلامى ایران، مأموریتى غیرنظامى و دیپلماتیك محسوب مى‏شد، مقرر گشت تا خودروى سفارت، بدون اسكورت مسلح نظامى و تنها به همراه گارد لبنانى سفارت ایران رهسپار بیروت شود. به پیشنهاد حاج‏احمد و موافقت آقاى موسوى، قرار شد تقى رستگار مقدم، مسؤول واحد آموزش تیپ 27 كه معمولاً در ایران مسؤولیت رانندگى خودرو حاج احمد را او بر عهده داشت، هدایت اتومبیل سفارت را در سفر به بیروت جنگ‏زده بر عهده بگیرد. از دیگر سو، آقاى كاظم اخوان، عكاس و خبرنگار شیردل خبرگزارى جمهورى اسلامى كه از ابتداى عملیات الى بیت المقدس تا لحظه فتح خرمشهر و از آن جا تا روز ورود به سوریه، همه جا دوشادوش رزمندگان تیپ 27 محمدرسول‏اللَّه rحضور فعال داشت و عكس‏هاى زیبایى دشت كرده بود، خواستار همراهى با هیأت اعزامى در این سفر، جهت تهیه عكس و گزارش براى رسانه‏هاى گروهى ایران شد. در پى موافقت آقاى موسوى با این درخواست، همگى آماده حركت شدند. مسؤول وقت واحد اطلاعات تیپ 27 مى‏گوید:
«... در آن دقایق آخر، هر چه اصرار كردیم بى‏فایده بود. رفتم پیش حاج همت. به او گفتم: در این شرایط، بیروت شده لانه گرگ‏ها. حاج‏احمد از تو حرف شنوى دارد. یك كارى بكن. نگذار برود.
حاج همت كه خودش از ما هم كلافه‏تر بود گفت: مگر تو احمد را نمى‏شناسى؟ از تصمیمى كه بگیرد، برنمى‏گردد. گفتم: حالا بیا با هم پیش حاجى برویم، بلكه خدا خواست و منصرفش كردیم. با همت رفتیم پیش حاجى. گفتم: حاج آقا! ما كوچیك شماییم. بگذارید ما به جاى شما به این مأموریت برویم...
انگار نه انگار، اصلاً توجهى نكرد. فقط آن نگاه عمیق و گیراى خودش را براى آخرین بار به ما هدیه كرد و گفت: برادر سعید، دلتان با خدا باشد. به او توكل كنید. هر چه مشیت خدا باشد، همان مى‏شود.
خداحافظ!».
در ساعت 30/12 دقیقه ظهر روز چهاردهم تیرماه سال 1361، اتومبیل سفارت جمهورى اسلامى ایران در لبنان، حین عزیمت به بیروت در یك پست ایست و بازرسى متعلق به شبه نظامیان مارونى حزب كتائب، موسوم به حاجز برباره [به فاصله 40 كیلومترى بیروت در جاده طرابلس - بیروت ]متوقف و 4 سرنشین خودرو مزبور، به رغم مصونیت دیپلماتیك به همراه گارد لبنانى سفارت ایران دستگیر و توسط تروریست‏هاى تحت امر رژیم تل‏آویو به گروگان گرفته مى‏شوند.
24 ساعت پس از این واقعه، فالانژها اعضاى گارد لبنانى سفارت ایران را آزاد مى‏كنند و چهار گروگان عضو هیأت دیپلماتیك سیاسى - نظامى ایران را به نقطه نامعلومى منتقل مى‏نمایند.
این تعرّض تروریستى و راهزنانه نسبت به اعضاى یك گروه دیپلماتیك خارجى، طویل‏المدت‏ترین گروگان‏گیرى سیاسى در تاریخ معاصر جهان به شمار مى‏رود.
هر چند، هیچ یك از كشورهاى غربى مخالف تروریزم بین‏المللى و سازمان‏ها، كمیسیون‏ها و مجامع ریز و درشت مدافع دروغ بزرگ موسوم به حقوق بشر و میثاق‏هاى پذیرفته شده جهانى، كوچك‏ترین اعتراض و یا كمترین بذل توجهى نسبت به این اِعمالِ آشكار وقیحانه‏ترین نوع ترور صهیونیستى علیه چهار عضو هیأت دیپلماتیك سیاسى - نظامى ایران از خود نشان نداده‏اند. از یاد نبرده و نخواهیم برد مظلومیت مطلق سیدمحسن موسوى، كاظم اخوان، تقى رستگار مقدم و... حاج احمد متوسلیان را.
حسن ختام این دفتر، خاطره‏اى است از یك همرزم قدیمى آن یار سفر كرده. بسیجى دلاورى كه از كوه‏هاى سر به فلك كشیده كردستان تا دشت‏هاى تفتیده خوزستان و از آن گردهمایى عاشورایى رزمندگان در پادگان امام حسین‏u، تا آخرین روز سفر بى‏بازگشتِ شیر در زنجیر، حیدر رزمندگان و فاتح خرمشهر به بیروت اشغالى، همه جا همسنگر و همسفر سردار كبیر سپاه اسلام حاج احمد متوسلیان بوده است:
«... شب سوم به چهارم خرداد سال 1361، از فرط خستگى و بى‏خوابى، چشم‏هایمان را به ضرب گذاشتن چوب كبریت لاى پلك‏ها باز نگه داشته بودیم. كل ایران جشن گرفته بودند و صداى تكبیر ملت، به شكرانه فتح خرمشهر، از رادیو و بلندگوهاى سیار تبلیغات بلند بود. همان‏طور كه داشتم تلوتلوخوران و خواب‏آلود، از كنار خاكریز جاده شلمچه مى‏گذشتم، زیر نور منورها دیدم حاج‏احمد با چند نفر از بچه بسیجى‏هاى واحد تبلیغات، كه پرچم تیپ‏مان را به دست داشتند، كنار خاكریز مشغول صحبت است. جلوتر رفتم. شنیدم یكى از بچه‏ها به حاج احمد مى‏گفت: حاج‏آقا! بى‏خوابى این چندین شب، امان ما را بریده. ان‏شاءاللَّه امشب با یك خواب ناز و پرملاط تلافى مى‏كنیم.
حاجى دستش را روى دوش او انداخت و او را با خودش از سینه‏كش خاكریز بالا برد، جایى را در روبروى ما، در آسمان سمت غرب نشان داد و گفت: ببینم بسیجى! مى‏دانى آنجا كجاست؟ آن برادر كه كمى گیج شده بود گفت: نمى‏فهمم حاج‏آقا! حاج احمد گفت: یعنى چه مؤمن! نمى‏فهمم چیه؟! آنجا انتهاى افق است. من و تو باید این پرچم خودمان را آن جا بزنیم. در انتهاى افق... هر وقت آن جا رسیدى و پرچم خودت را كوبیدى، بعد برو بگیر بخواب ولى تا آن وقت، نه!
خدا مى‏داند سال‏ها بعد از آن شب، هر بار این جمله حاج احمد به یادم مى‏آمد، كلافه مى‏شدم كه آخر خدایا! افق كه انتها ندارد! پس مقصود حاج احمد چه بوده؟...
سالها از اسارت احمد در لبنان به دست عوامل مزدور اسراییل سپرى شده. امام به شهدا پیوست... ما هم غرق شدیم توى امواج زندگى روزمره. تا این كه...
چند روزى بعد از شروع جنگ در بوسنى، این تیتر درشت را توى روزنامه‏ها، از قول خبرگزارى‏هاى غربى خواندم: «در بوسنى جبهه بنیادگرایى اسلامى، زیر پرچم محمدr تشكیل شده است.»
تازه فهمیدم منظور حاج‏احمد از انتهاى افق كجا بوده. هر چند، این هنوز از نتایج سحر است. آخر، افق كه انتها ندارد!».
به صد دفتر نشاید گفت وصف‏الحال مشتاقى‏
به پایان آمد این دفتر حكایت همچنان باقى‏

و لا حول و لا قوّه الّا باللّه العلى العظیم‏

پی نوشت ها:

1) تعبیر از علامه محمد اقبال لاهورى (رحمةاللّه علیه).
2) در دوران حاكمیت رژیم طاغوت، شاه «مخالفین سیاسى» خود را با چنین عنوانى به رسمیت نمى‏شناخت و از آنان با عنوان «خرابكار»، «افراطى» و «مجرم ضدامنیتى» یاد مى‏كرد. به همین علت، متهمین جرایم سیاسى نه در دادگاه‏هاى مدنى، بلكه در دادگاه‏هاى خشن نظامىِ رژیم مورد بازپرسى و محاكمه قرار مى‏گرفتند.
3) منظور احمد از ستاره، درجه تشویقى است كه افسران چاپلوس محاكم نظامى رژیم در حسرت به دست آوردن آن از هیچ بیدادى در حق متهمان محاكم رژیم ابا نمى‏ورزیدند.
4) اینجا نیز، احمد ذكاوت به خرج داده و حكام طاغوتى دادگاه نظامى را ریشخند كرده است، چرا كه این نحوه ختم سخن در آیین اسلام فقط در قبال كفّار و طواغیت به كار برده مى‏شود.
5) میدان شهدا
6) در دى ماه سال 1356، كارتر رییس‏جمهور وقت آمریكا در بازگشت از یك سفر اروپایى، بر سر راه واشنگتن، توقفى چند ساعته در تهران داشت كه مصادف با شب اول ژانویه 1978 و عید كریسمس بود. در ضیافت شامى كه شاه به شكرانه ورود ارباب یانكى ترتیب داده بود؛ كارتر جام شراب خود را بلند كرد و گفت: «مى‏نوشیم به افتخار پادشاهى كه توانسته است ایران را همانند جزیره ثبات در دریاى ناآرامى‏ها حفظ كند!» درست یك سال پس از این ضیافت، «پادشاه جزیره ثبات»؛ در دى ماه 57، چمدان‏ها را بسته و فرار را بر قرار، ترجیح داد!
7) فرمانده سلحشور سپاه پاوه كه در اردیبهشت 1359 بر اثر انفجار خمپاره 120م.م ضدانقلابیون در مقابل مقر سپاه پاوه به شهادت رسید.
8) مسؤول عملیات سپاه در غرب كشور بود كه روز 20 آذر 1360 طى‏عملیات مطلع‏الفجر، در ارتفاعات «بر آفتاب» در نبرد با نیروهاى سپاه دوم ارتش متجاوز عراق به شهادت رسید.
9) معاونت عملیات سپاه مریوان را عهده‏دار شد و روز هشتم مهر 1359، در تنگه گاران، كمین ناجوانمردانه ضدانقلابیون تحت حمایت رژیم عراق گرفتار شد و به شهادت رسید.
10) سرانجام در كسوت فرماندهى سپاه سردشت، در سال 1360 به شهادت رسید.
11) رییس سابق واحد اطلاعات نظامى ارتش بعث عراق سرلشكر وفیق السامرایى در كتاب خاطرات خود كه در سال 1995 منتشر شد مى‏نویسد: از اوایل مارس 1979 (اواخر بهمن 57) ما برنامه تسلیح كردهاى مخالف انقلاب ایران را در دستور كار قرار دادیم و با جدیت به مسلح كردن آنان مشغول شدیم. ر.ك به: ویرانى دروازه شرقى، ترجمه عدنان قارونى. چاپ مركز فرهنگى سپاه.
12) سخنان مزبور، طى مصاحبه‏اى منتشر نشده با حاج احمد متوسلیان در پاییز سال 1360 عنوان شده است. در آن زمان هنوز تعدادى از سران گروهك بى‏وطنِ موسوم به نهضت آزادى، كه احمد در این مصاحبه از ایشان نام برده است، در دوره اوّل مجلس شوراى اسلامى (1363-1359) عضویت قوه مقننه كشور را به عهده داشتند.
13) رزگارى، واژه‏اى است به زبان كردى و معادل كلمه رستگارى و به معناى آزادى و رهایى مى‏باشد.
14) تاریخ برگزارى اجلاس مزبور 14 مرداد 1359 و محل آن شهر طائف در عربستان سعودى بود.
15) منبع: كتاب جنگ ایران و عراق - عبدالمجید تراب زمزمى - ترجمه مژگان نژند - نشر سفیر - زمستان 1368 - صص 47 و 48.
16) ژون آفریك - مقاله زنگ‏ها براى كه به صدا در مى‏آید؟ - 9 ژوئن 1982.
17) احمد اشاره‏اى تلمیح گونه دارد به لقب مغز متفكر قرن! بنى‏صدر در اكثر سخنرانى‏ها و مقالاتى كه از او در روزنامه ضدانقلابى‏اش - موسوم به انقلاب اسلامى - درج مى‏شد همواره از خود با القابى همچون بزرگ‏ترین اندیشه دوران! مغز متفكر قرن و امثالهم یاد مى‏كرد. یاللعجب!
18) یوم‏الرعد - روز تندر - نامى است كه صدام و ژنرال‏هاى ارتش بعث عراق به عملیات تهاجمى مزبور داده بودند. یورشى كه از اساس، طراحى آن از روى الگوى یورش‏هاى برق‏آساى ارتش اسرائیل به كشورهاى عربى - خصوصاً در جنگ 6 روزه ژوئن 1967 - صورت گرفته بود.
19) منبع: هفته‏نامه كیهان هوایى - ش 1013 - ص 7 - مورخ 9 دى‏ماه 1371 - نقل از نشریه ضدانقلابى كار، ارگان چریك‏هاى فدایى خلق - ش 45 - ص 10.
20) اشاره دارد به ویلاى اختصاصى شاه معدوم در پایگاه چهارم شكارى وحدتى دزفول، كه با آغاز جنگ تحمیلى، تبدیل به استراحت‏گاه جنگى! بنى‏صدر ملعون شده بود.
21) احمد بعدها ضمن مرورى گذرا بر مهمترین نبردهاى رزمندگان جبهه مریوان در بهار سال 1360، پیرامون استعداد رزمى تیپ‏هاى مزبور گفته بود:
«... در نتیجه تصرف این قله‏ها ارتش عراق مجبور شد یگان‏هاى كیفى خودش را از جنوب به منطقه غرب مریوان بیاورد. این تیپ‏ها به اصطلاح جزو واحدهاى قدر ارتش عراق بودند كه یكى از آنها در جبهه خوزستان، مأمور به تصرف اهواز شده بود و آن دیگرى در جبهه دزفول، مى‏بایست پیشروى مى‏كرد كه یا شهر شوشتر را بگیرد و یا دزفول را...».
22) نقل از كتاب: در مكتب جمعه؛ خطبه‏هاى نماز جمعه تهران، خطبه دوم نماز جمعه 11 اردیبهشت 1360.
23) پس از شهادت این افسر سلحشور ارتش اسلام، پادگان شهر مریوان به پاس رشادت‏ها و حماسه‏آفرینى‏هاى او در نبردهاى غرب، خصوصاً نبرد قوچ سلطان، رسماً به نام «پادگان شهید رسول عبادت» نامگذارى شد. یادش گرامى و راهش پررهرو باد.
24) این است فتح‏الفتوح.»
ر.ك به پیام حضرت امام خمینى(ره) به مناسبت عملیات طریق‏القدس، فتح بستان.
25) نام شناسنامه‏اى سردار شهید بروجردى، میرزا محمد بود و دوستان نزدیك این معلم كبیر جهاد و شهادت، معمولاً از ایشان با عنوان آقا میرزا یاد مى‏كردند.
26) گردان حبیب با گردان 144 تیپ 2 لشكر 21 حمزه ارتش ادغام شده بود و به همین دلیل، تعداد نفرات این مجموعه عملیاتى تا این حد بالا بود. البته گردان‏هاى سلمان و حمزه نیز، هر یك با گردان دیگرى از تیپ 2 لشكر 21 ادغام شده بودند.
27) او را بیشتر با لقب «عبداللَّه» مى‏شناختند. سردار شهید پُستى با سمت فرماندهى گردان حبیب‏بن‏مظاهر لشكر 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص) در اسفند 1362 در عملیات خیبر به شهادت رسید.
28) تركیب شاعرانه آذرخشاهن = آذرخش + آهن، را از برادر یوسفعلى میرشكاك شاعر بسیجى وام گرفته‏ام.
29) اعجوبه 20 ساله نبردهاى توپخانه‏اى دوران دفاع مقدس، على‏رضا ناهیدى سرانجام با سمت فرمانده تیپ توپخانه ذوالفقار لشكر 27 محمد رسول‏اللَّه‏u در نبرد والفجر مقدماتى - بهمن 1361 - به شهادت رسید. با شهادت او، سپاه پاسداران انقلاب اسلامى، یكى از نوابغ برجسته جنگ توپخانه‏اى خود را از دست داد. یادش گرامى باد.
30) براى اطلاع بیشتردرباره این ماجرا، ر.ك به: همپاى صاعقه، كتاب یكم از كارنامه عملیاتى لشكر 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص) - پژوهش و نگارش: حسین بهزاد - گل‏على بابایى - صص 345 تا 356.
31) از دانشجویان مسلمان پیرو خط امام و همرزم شهید وزوایى در تسخیر لانه جاسوسى آمریكا بود. سرانجام با سِمَتِ رییس ستاد لشكر 27 در نبرد والفجر 4 به شهادت رسید.
32) فرمانده افسانه‏اى نبردهاى بازى‏دراز و همرزم شهید وزوایى. در شهریور 1361 به فرماندهى تیپ 10 سیدالشهداu منصوب شد و سرانجام در نبرد والفجر 2 به شهادت رسید.
33) از مربیان تاكتیك پادگان امام على(ع) سپاه بود. از نبرد محمد رسول‏اللَّه‏(ص) به جمع همرزمان حاج احمد پیوست و سرانجام با سمتِ جانشین تیپ 3 ابوذر لشكر محمد رسول‏اللَّه‏(ص) در نبرد والفجر 4 - پاییز 1362 - به شهادت رسید.
34) صلاح خلف با نام مستعار ابوایاد مرد شماره 2 سازمان آزادى بخش فلسطین و از جمله مخالفان سرسخت روند سازش خاورمیانه بود كه طى توطئه‏اى مشكوك، توسط یك تیم تروریستى اسراییل به قتل رسید.
35) بخش پایانى خاطره فوق كه به سخنان حاج‏احمد براى رزم‏آوران اعزامى در داخل هواپیما پرداخته است، جهت حفظ سندیت بیشتر با فیلم ویدیویى كوتاهى كه از ورود نیروهاى قواى محمد رسول‏اللَّه‏(ص) به دمشق موجود بود، مطابقت داده شد و سخنان حاج‏احمد عیناً از نوار مذكور پیاده و به بخش پایانى خاطره فوق افزوده شد.
36) حزب مزبور، نماینده منحطترین گرایشات سیاسى در قومیت مسیحیان مارونى لبنان است كه رهبرى آن را اشرافیت سنتى مارونى بر عهده داشته و دارد. این حزب عامل برافروختن آتش جنگ‏هاى داخلى در لبنان به سال 1354 و در طى دهه‏هاى اخیر، عمده‏ترین متحد محلى ایالات متحده و رژیم صهیونیستى در لبنان به شمار مى‏رود.
37) در اوان جنگ‏هاى داخلى لبنان، رژیم اشغالگر قدس جهت حفاظت از مناطق شمالى فلسطین اشغالى، سركوبى حملات نفوذى چریك‏هاى فلسطینى و استمرار سیطره خود بر جنوب لبنان، ضمن حمایت از یك افسر مسیحى شورشى ارتش لبنان - سعد حداد - باند مزدور ارتش جنوب را به وجود آورد. پس از مرگ «حدّاد»، فرماندهى ارتش جنوب را «آنتوان لحد» به عهده داشت. در پى فرار مفتضحانه ارتش اسراییل از جنوب لبنان در خرداد سال 1379، سرانجام این ارتش قلابى نیز منحل شد و كادرهاى اصلى آن به داخل خاك فلسطین اشغالى گریختند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: